ای ساز قدس دل به جهان نوا مبند

یکتاست رشته ات به هر آواز پا مبند

تمثال غیر و آینه ات این چه تهمت است

رنگ شکسته بر چمن کبریا مبند

ای بی نیاز کارگه اتفاق صنع

بار خیال بر دل بی مدعا مبند

پرکوته است سعی امل با رسایی ات

ای نغمهٔ بلند به هر رشته پا مبند

بیگانگی ز وضع جهان موج می زند

آیینه جز مقابل آن آشنا مبند

بست و گشاد حکم قضا را چه چاره است

نتوان خیال بست که مگشای یا مبند

دارد دل شکسته در این دیر بی ثبات

مضمون عبرتی که برای خدا مبند

سامان شبنم چمنت آرمیدگی ست

این محمل وفاق به دوش هوا مبند

ناموس آبروی تنزه نگاه دار

رنگ عرق تری ست به سازحیا مبند

زان دست بی نگارکه در آستین توست

زنهار شرم دار خیال حنا مبند

این عقده امید که دل نقش بسته است

بیدل به رشته ای که توان کرد وامبند